Koltuk dediğin…
Herhalde koltuk ile ilgili en güzel ifade, ‘Şeref-ül mekan, bil mekin,' olmalı.
Yani
Mekânları, mevkileri, resmi koltukları onurlandıran, dolduran, şereflendiren, üstün tutan gerçekler;
Oturana ait olan güzellikler ve özellikler…
O zaman koltuk dediğin;
Saygılı, kibar, beyefendi, hanımefendi olmalı,
Şeytanın yolunda nefsinin esiri olmamalı,
Hırstan nefretten, kinden uzak kalmalı.
Eğri oturmalı, doğru konuşmalı,
Hak ve adalet dağıtmalı,
Uzaklaştırmamalı; yakınlaştırmalı.
Koltuk dediğin;
Ezmemeli, küfretmemeli, hiç kimseyi hakir görmemeli,
“Sevgide serbestlik, saygı da mecburiyet vardır.” Sözünü önemsemeli.
Haddini ve yerini bilmeli,
Bölmemeli, ötekileştirmemeli; birleştirmeli.
Koltuk dediğin;
İki dinlemeli bir söylemeli,
Eğilip bükülmemeli.
Dik durmalı,
Sağlam adım atmalı geri adım atmamalı.
‘Söyleme bilmeyen sözü, yürüme bilmeyen yolu bozar' diyen Yakut Türklerinin atasözünün anlamını kavramalı.
Koltuk dediğin;
Şair Baki'nin
“Öldünse ey Baki,
Değildir Cihan mülkü Süleyman'a baki,
Buna çarkıfelek derler,
Ne sen baki ne de ben baki.” Dizelerini, ezbere bilmeli.
Günün her vakti dilinden düşürmemeli.
Koltuk dediğin
“Kamış ses verince 'Ney' oldum sanır...
İp gerilince 'Yay' oldum sanır...
Sarayda oturmakla padişah olmaz kişi...
Abdal ata binince 'Bey' oldum sanır.” Durumuna düşmemeli.
Koltuk dediğin;
Oturması kalkması konuşması ve yaşantısı ile ile örnek teşkil etmeli,
Kırmızı ışığı kendisi için yeşil görmemeli,
Yayalara öncelik vermeli.
Tehdit etmemeli, sakız çiğnememeli, insanları işinden etmemeli,
Hata etmişse, özür dilemenin fazilet olduğunu bilmeli.
Ve eğer bilmiyorsa;
“Oğlum ben sana koltuk olamazsın demedim ki,
Adam olamazsın dedim.” kıssasını öğrenmeli.
Ve muhakkak o koltuk ki;
Cenazelere gitmeli, mezarları gezmeli,
Kendinden öncekileri,
Kendini vazgeçilmez sanan koltukları, sırt üstü ve sessizce yatarken görmeli.
Şu an için vazgeçilmez gibi görünen o koltuğun, öyle ya da böyle bir gün altından kayıp gideceğini bilmeli.
Kısaca;
Koltuk için gömlek önemli, bol gelmemeli…
